فرا رسیدن تاسوعا و عاشورا

 فرا رسیدن تاسوعا و عاشورای حسینی را به عموم شیعیان جهان بویژه به مراجعه کنندگان این وبلاگ تسلیت عرض می نمایم

 

سخن امام (علیه السلام) با ابن سعد و یارانش453 - 278- امام (علیه السلام) به عمر سعد رو کرد و فرمود: ((یکى از سه کار را انجام ده ))⁽³³²⁾. گفت : چیست ؟ فرمود: ((بگذار تا به مدینه حرم جدم رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) برگردم ))⁽³³³⁾. گفت : نمى شود. فرمود: ((آبى دهید که آل الله سخت تشنه اند))⁽³³⁴⁾. گفت نمى شود. فرمود: ((پس تن به تن بجنگم آیید))⁽³³⁵⁾. گفت باشد. پس برایشان یورش برد.آن چنان بر امام (علیه السلام) تیر افکندند که بدن مبارکش پر از خارهاى تیر شد و از نبرد باز ایستاد - گویى ناتوان شده بود - دشمنان در برابرش صف کشیدند تمیم بن قحطبه که آن روز از فرماندهان شام بود نزدیک آمده گفت : اى فرزند على (علیه السلام)! تا کى مقاومت مى کنى ؟! فرزندان و یارانت همگى کشته شدند و تو باز مى خواهى با شمشیر با بیست هزار نفر بجنگى ؟ فرمود: ((آیا من به جنگ شما آمدم یا شما به جنگ من آمدید؟ آیا من راه شما را بستم یا شما راه مرا بستید؟ شما یاران و کسانم را کشتید و میان من و شما جز شمشیر نخواهد بود))⁽³³⁶⁾.آن ملعون دور از خدا گفت : زیاد سخن مگو پیش بیا ببینم چه مى کنى ؟!امام (علیه السلام) بانگ بلندى برآورد و شمشیر خود را آخته آن چنان گردنش را زد که پنجاه ذراع پرت شد.سپاه ابن سعد درهم ریخت . یزید ابطحى - که از رحمت خدا به دور باد - فریاد زد: واى بر شما آیا از نبرد یک نفر درمانده اید و فرار مى کنید؟ سپس ‍ خود به رزم امام (علیه السلام) آمد. او به شجاعت شهره بود. از این رو چون سپاه ابن سعد دیدند که به نبرد امام (علیه السلام) مى رود شادمان شدند. امام (علیه السلام) فرمود: ((آیا مرا نمى شناسى که بى باک به سویم مى آیى ))⁽³³⁷⁾؟ او پاسخى نداد و شمشیر بر امام (علیه السلام) کشید، امام (علیه السلام) سبقت گرفته از فرق سر به دو نیمش کرد.454 - 279- راوى گوید: هرگز شکسته و تنها مانده اى را ندیدم که فرزندان و خاندان و یارانش کشته شده باشند و با این حال دلدارتر و شجاعتر از حسین (علیه السلام) باشد. چون جنگجویان بر او حمله مى کردند، آن چنان دلاورانه بر ایشان مى تاخت که به سان گله بزها مى رمیدند سپاه دشمن سى هزار نفر بود. آن چنان در میان آنها یورش مى برد که همچون انبوه عظیم ملخها از هم گسسته و پراکنده مى شدند، باز به جاى نخستین برگشته مى فرمود: لاحول و لا قوة الا بالله العلى العظیم